ORTALIK ŞAİR DOLU

“ Dört kişiden, beşinin şair olduğu bir ülke…”  AZİZ NESİN

 Akşam sevdiğini düşte gören sabah kalktı­ğında şair ke­siliyor. Ya­şama şiir gö­züyle bak­mak güzel de, yazılan her sözü şiir olarak al­gılayıp, başkala­rını da bu yanlış yargıya ortak et­mek kötü. Her yü­rek yangını­nın aşk olmadığı gibi, ak­şamdan sabaha sa­yıkla­nan her sözün de şiir olmaması yadsınamaz bir gerçek­tir.

Adımız şaire çıktığından beri hep aynı sıkıntıyı, hep aynı üzün­tüyü, biraz da (üz­günüm ama) hep aynı öfkeyi yaşarım. İn­sanlar gelir her yaştan. Ellerinde yaşamın her türlü rengini, biçimini ve duygularını taşıyan bir sürü kara­lama­lar. Hepsi de alabildiğine heyecanlı, ala­bildi­ğine sabırsız ve istek doludur. Mutlulukla mut­suzluk arasındaki o ince çizgide bir o yana, bir bu yana sürükle­nip giderler. Umut­ları ağzı­nız­dan çıkacak bir beğeni bildiren sözde gizlidir. Hep onu beklerler siz­den. Yaz­dık­larının değeri ne olursa olsun, sadece ve sadece ağzınızdan çıka­cak bir beğeni söz­cüğü mutlu edecektir onları. Yaz­dıklarıyla ken­dile­rini özdeşleşti­rirler. Yazdıklarını beğenmek onları beğenmek­tir. Ak­sini göz­leri­nizden algı­ladıklarında öylesine bir yı­kım yaşarlar ki sorma­yın… Belli etmeme­ye çalışsalar da yü­reklerinde öfke denizle­ri kabarır. Sizi, önüne geçilmez fırtınaların kollarında uçsuz bucaksız ka­ranlıkla­rın derinlikle­rine yollarlar. Aşağılan­dıklarını düşünüp, sizin şiir­den anla­madığınız teselli­siyle yüreklerinin ateşini so­ğutmaya çalı­şır­lar.

Onları hep üzüntüyle izlerim. Yetenek­sizlikle­rinin, tembellikleri­nin, kültürel yönden temel­sizliklerinin suçlusu sanki benmişim gibi ne ya­pacağımı şaşırır, bir sürü gereksiz sözle kı­rılan kalple­rini tamir etmeye çalışırım.

Aslında üzülmek de, teselliye uğraş­mak da boşuna. Galile’nin de de­diği gibi ” Biz ne der­sek diyelim yine de dünya dönüyor ” Bunu ter­sine çevirmek ola­nak­sız. Ne kadar üzülsek, ne kadar teselli arasak bo­şuna. O güzelim ka­ğıtlara özenle nakışlanmış her yazı şiir olamı­yor.

Bu, işin sadece bir yönü. Gelelim diğer yö­nüne. Aslında bu gibi kişilere üzülüyo­rum, ama bir yandan da öfkeleniyorum. Yani şiir yazmak, şair olmak ya da daha doğru bir söy­lemle sanatçı olmak bu kadar kolay mı, bu kadar ucuz mu? Diyelim ki il­ham perileri bir akşam seni ziyaret ettiler. Çok duygulandın, bir başka du­yumsa­dın kendini ve de aldın ka­lemi eline bir şeyler çiziktirdin. Satırları şiir dizeleri gibi alt al­ta sı­raladın. Birkaç da uyaklı söz ve sana göre oldukça derin anlamlı cüm­leler… Di­ze başlarında bü­yük harf bile kul­lanmış­sın, ne güzel!.. Hatta bazı yerlerde di­zele­rin hece sayılan bile eşit olmuş sen farkın­da olma­dan. Eh, buna şiir denmez de ne­ye şiir denir? Sabah uyandığı­nızda yakala­dığınız ilk kişiye okuyorsunuz yazdıklarınızı. O ve başka­ları sizi pohpohla­yıp “işte buna şiir denir” diye sizi göklere uçu­ru­yor. Mutlu­sunuz. Bir şiiriniz doğdu ve ar­tık siz de büyük bir şairsi­niz.

Yani bu kadar kolay ve ucuz…

Sahiden öyle mi? Hepsi bir yana bu ka­dar ko­lay elde edilen bir şairli­ğin kime ne yararı ola­bilir ki? Senin gibi yüzlerce, bin­lerce, hatta mil­yonlarca şairin göğsünü ge­re gere gezdiği ve ” Ben de büyük bir şa­i­rim ” dediği yerde se­nin şairliğinin kaç paralık de­ğeri vardır?

Yani bu kadar kolay mı şair olmak, bu kadar ucuz mu?

Ahmed Arif, hepimizin bildiği, tanıdığı, gerçek bir şair. Koskoca bir ömür bo­yunca sadece bir tek şiir kitabı yazabilmiş. “Has­retin­den Pran­galar Eskittim” bugün Türk Edebiyatı’nda zirve sayılan yapıtlar­dan biri. Yahya Kemal şiire bir ömür ver­miş, hatta ölüm döşeğinde bile üzerinde kırk yıldır uğraştığı bir şiiri son­landırmaya çalışmanın sevdasını yaşamış. Fuzûlî şiir­leriyle en ünlendiği yıllarda bile te­mel­deki eksiğini anlayıp binlerce bi­limsel ya­pıta göz nuru dök­müş… Yani senin bir gecede sayıkladıklarına onlar koca bir ömür ver­mişler, umu­runda mı? Birileri senin der­me çatma çi­ziktirmelerine sırf hatır gönül için ‘ şiir ‘ dedi ya !… Uçup gittin bulutların­da ötesine. Umu­runda mı artık dünya… Sen yazdın ve oldu. Gerçek şairlerin gece ve gün­düz bir­kaç dize pe­şinde verdiği ölü­müne uğraş, alınteri, göz nuru ve çekilen onca çile senin umurunda mı?

Yetenekli gençlerin yazdıkları mutlu ediyor beni. Çünkü onlar şiir için uğraş­maya hazırlar. İçlerinden birkaç tanesi vazgeçme­den sonuna dek giderse ne güzel. Onları yönlendirmek, yürek­lendir­mek gerek. Onları gerçek­ten be­ğeni­yorum. Kıpır kıpırlar, tap­taze, samimi ve dostça duy­gularla sarılı­yorlar kale­me. Eksik­liklerini biliyorlar. Her şeye umutla bakı­yorlar, her şeyi merak edi­yorlar, her şeyi öğrenmek istiyor­lar. Ya­şam onlar için zevkli bir bilmece gibi. Çözdükçe mutlu oluyor­lar… Şiiri de öyle. Şiiri de öğ­renmek, onun tadına varmak istiyor­lar. Zoru gö­rünce kaçmıyorlar, engellerden ve çilelerden yılmıyor­lar. Onlarla mü­kemmele ulaşmak daha kolay. Çünkü önlerinde ya­şa­nacak daha nice dene­yim, daha nice gü­zellik­ler var. Onlarla aynı havayı solumak mut­luluk verici…

Ama şu “sapla samanı karıştıranlar” yok mu, deli ediyorlar beni. Ye­teneksiz­dir­ler, bilmezden gelirler. Tembeldirler, araş­tırma yap­mak, okumak, irdelemek hak ge­tire. Gazetelerin satırbaşla­rına bile bak­maktan erinirler. Tele­vizyondan kulaklarına üflenen bir­kaç söz ye­terli­dir onlar için. Başkalarının düdüğü ol­maktan aca­yip, zevk alırlar. Üfle­nen düdüğün, tükürüklü sesleriyle artı­rırlar kültür­lerini. Gözleri ol­dukça keskindir. Burunlan iyi koku alır. ; Sineğin yağını çıkartırlar yeri geldiğinde. Söz düşmese de bir çırpıda sözü ağzınız- , dan çalar, mangalda kül bırakmazlar. Sanırsı­nız ki alçak dağlarını yıkmıştırlar. Her işte önceliği ka­pıp, işin ehlini çiğner geçerler. Atılganlıkla­rıyla da her zaman sıranın hep ön taraflarında yer bulurlar. Sıranın kendile­rine gelme­sini beklemektense, güçlü omuz darbeleriyle en öndeki yeri bi­lekleri­nin gücüyle elde ederler.