Kusur Romalılarda
“Yunanlıların kusuru bu!” nidalarıyla başlayan suçlu arama süreci, “Kusur Romalılarda!” yanıtıyla evrenselleşti.
Toplumsal erklerini ve varsıllıklarını ilk günah, ilk ateş, ilk çarmıha borçlu olanlar, geçmişi büyük törenlerle kutsadılar. Yaşam alanlarındaki öfkegemen enerji, kurdukları düzenekle, evrensel nefretin koşulları oldu.
Parlak ışıklarla körleştirip, insanın duru düşünce yollarını da ketleyince, olayların akışı tersine çevrilemez duruma geldi.
Düzeltmeye yönelik düşüncelere karşı öldürücü düşmanlık, “doğal tepki” sayıldı.
Öfkegemen etik anlayışı perçinleyip duvar ötesindeki ışığın görülmesini zorlaştıranlar, düşündüler, algıladılar ve yargıladılar; ancak, yanılgılarının denetimini, sorumluluğu olmayan tarihe bıraktılar.
Dikenli tellere takılan sevgi, zırhla çevrelenerek, insanı ve insanın doğal yaşamını zincirleyen bir yazgıya dönüştükçe örselendi.
Matematiksel mantık zincirinin kesinti yerlerinde gizemli izler arandı. Açıklanamayan kopuk halkanın boşluğu Tanrı varlığı ile dolduruldukça “Boşluk ve Tanrı!” paradoksuyla imgelendi. “Hiç var mı?” sorusuna yanıt arayışı, “ne” liği açıklanamayana yönelik başkaldırı olarak algılandı.
Kendi varoluş biçim ve yollarını anlamak görevini yüklenen insan, zorbalığın kapattığı yollarda, öfkegemen etik anlayışın küllenmesini bekliyor.
Kusurdöngü devam ediyor. Bekleyiş de…
Umutla…
Nurettin TAŞÇI
Hiç ‘yok’ tan iyidir :D
Varlıkta sadece ‘var’ var, yokluk, hiçlik izafi kavramlar.
Başka bir deyimle ‘hiç’ ilm-i ilahinin diğer bir adı, kudrete bürünmemiş ilimdir. Madde kılıfı geçirilmemiş bir manadır. Ekrana yansıyanı ekrandan sanıp kasa ve içindeki yazılıma ait olan elektronik aygıtlar bütününü yok sayıp,ekranı bilgisayarın tek gerçeği sananların anlayamayacağı çok şey var…
Fikren katılmasam da; anlatmak istediğinizi simgesel olarak güzel ifade etmişsiniz.. Teşekkürler..