SAVAŞ KARARI

II.

Bir oğul vermeyile yök yıkılmaz ya !.. dediler.
Bin oğul vermeyile kara kara batmaz ya !.. dediler.
Gök yıkılsa,
          kara yer batsa gerek.
Hani benim el’im, obam?
Körpe gelinlerim,
          yiğit erlerim ?
Gün yüzü değmemiş sırma örüklü,
Kınalı elli, ince belli kızlarım
          tutsak olmuş…
Bu koca ulus boynu bükük kalmaz ya !.. dediler.
Gök yıkılsa,
          kara yer batsa gerek.
Bu zulüm sonsuza dek varolmaz ya !.. dediler.

IV.

Kara kara ormanların içine daldık çala kılınç,
Mızrak ucuyla yol bulup
          iz komaz çılgın sularında aştık.
Bir bir düştük toprağa, bin doğup,
Sildik tüm kara düşünceleri bilinçten.
Çizdik alınyazımızı
          bileğimizin gücüyle yeniden.
Yürüdük kuş uçmaz sahralarında
          doğan güne…
Göz kararı yol bulup,
          iz sürerek kurtuluşa.
Yürüdük yeni bir inanışla savrulup,
Öğrendik yorgun tarla kuşunun
          kursağında çöreklenen ince sızıyı.
Yürüdük çatlayan toprakçasına susuz,
Yürüdük gece, gündüz,
          aç, yorgun
                    ve uykusuz.

“Anadolu Destanı” adlı kitabın 1. bölümünden